Zart. 10 ust. 3 ustawy o rachunkowości wynika, że w sprawach nieuregulowanych przepisami tej ustawy jednostki, przyjmując zasady (politykę) rachunkowości, mogą stosować krajowe standardy rachunkowości (KSR-y) wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości. Użycie przez ustawodawcę słowa „mogą” oznacza, że wdrożenie wspomnianych standardów nie jest obligatoryjne. Warto jednak pamiętać, że ich stosowanie prowadzi do przyjęcia rozwiązań, które uznaje się za zapewniające rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego jednostki.
Co ważne, jednostka, która potwierdza przyjęcie KSR-ów jako swoich zasad rachunkowości, zobowiązuje się stosować wszystkie dotyczące jej standardy w sprawach nieuregulowanych ustawą. Oznacza to, że nie jest właściwe powoływanie się na wdrożenie KSR-ów i jednocześnie wybiórcze stosowanie niektórych z nich lub ich części, a pomijanie pozostałych. Na przykład niepoprawne jest zapisanie w polityce rachunkowości, że jednostka stosuje wyłącznie wybrane przez siebie punkty KSR nr 11 „Środki trwałe”. Taka decyzja jest bowiem w istocie równoznaczna z decyzją o niestosowaniu KSR-ów
w ogóle.
Jeśli jednostka nie stosowała dotąd KSR-ów, lecz postanowiła je przyjąć jako własne zasady rachunkowości, to pierwsze zastosowanie KSR-ów traktuje jak zmianę przyjętej wcześniej polityki rachunkowości i ujawnia ten fakt w sprawozdaniu finansowym.
