Środki trwałe w budowie są wyceniane na dzień bilansowy oraz dzień zakończenia zadania inwestycyjnego zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 28 ust. 8 ustawy o rachunkowości, a więc według ceny nabycia i kosztu wytworzenia, które obejmują ogół kosztów powstałych w okresie budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, poniesionych przez jednostkę do dnia bilansowego lub przyjęcia środka trwałego do używania. Z pkt 6.9 Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” wynika, że do wartości początkowej środków trwałych nie zalicza się kosztów, które nie są związane przyczynowo-skutkowo z pozyskaniem środka trwałego, np. nakładów poniesionych na szkolenia, które są bezpośrednio związane z uzyskaniem określonych umiejętności przez pracowników i niezbędne do właściwego użytkowania środków trwałych.
Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że ustawa o rachunkowości określa zasady wyceny składników aktywów i pasywów, a klasyfikacja środków publicznych odzwierciedla ruch tych środków (ST1-4800-284/2002/1198). Zasady kwalifikowania nakładów finansowanych w ramach wydatków inwestycyjnych zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 2010 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowania inwestycji z budżetu państwa. Z § 6 ust. 2 tego aktu prawnego wynika, że do wydatków inwestycyjnych ujmowanych w § 605 zalicza się m.in. wydatki na zakup działki budowlanej, przygotowanie terenu i przyłączenie obiektów do sieci, roboty budowlane, zagospodarowanie terenu, wyposażenie, prace przygotowawcze i projektowe, obsługę inwestorską, nadzór autorski oraz ewentualnie szkolenia i rozruch.
Z przywołanych regulacji wynika, że choć koszty szkolenia pracowników poniesione w związku z nabyciem środków trwałych (np. urządzeń lub pierwszego wyposażenia obiektu budowlanego) nie są zaliczane w świetle uor do ceny nabycia ani kosztu wytworzenia, to powinny by zakwalifikowane do wydatków majątkowych.
