W rozporządzeniu w sprawie szczegółowego sposobu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego Skarbu Państwa zostały wprowadzone zmiany, które mogą budzić wątpliwości interpretacyjne. Dotyczą one między innymi praktycznego zastosowania podanych kategorii wyceny. Otóż z § 3 ust. 3 rozporządzenia wynika, że sposób ustalania wartości zbędnych lub zużytych składników mienia zależy od formy ich zagospodarowania. W przypadku nieodpłatnego przekazania lub darowizny należy określić wartość początkową tych składników, a w przypadku likwidacji – ich wartość księgową brutto.
Obie wspomniane kategorie zostały zdefiniowane w KSR nr 11 „Środki trwałe”. Zgodnie z tymi wytycznymi wartość początkowa to cena nabycia, koszt wytworzenia i inna wartość, według której środek trwały został po raz pierwszy ujęty w księgach rachunkowych. Wartość księgowa brutto to natomiast wartość początkowa zwiększona o koszty ulepszenia albo zmniejszona o wartość odłączanych od środka trwałego części dodatkowych lub peryferyjnych. Zakładając, że tak właśnie powinno się rozumieć opisane kategorie, można by zadać pytanie o sposób wyceny środka trwałego, który ma być nieodpłatnie przekazany bądź oddany w darowiznę, a wcześniej został ulepszony lub zdekompletowany. Czy należałoby wówczas ustalić jego wartość początkową, wartość księgową brutto czy może wartość netto? Czy jednostka powinna uwzględnić koszty ulepszenia, czy też nie? Gdzie należałoby wpisać te wartości do protokołu? Na szczęście w praktyce – jeśli chodzi o zapisy księgowe – jest to pytanie retoryczne. Trzeba bowiem zwyczajnie wyksięgować z ewidencji środek trwały w tej wartości, która jest ujęta na kontach. Inaczej po prostu się nie da.
