Na podstawie art. 107 ust. 8 ustawy Prawo oświatowe warunki korzystania z internatu, w tym wysokość opłat za zakwaterowanie i wyżywienie, a także termin i sposób ich wnoszenia ustala dyrektor szkoły w porozumieniu z organem prowadzącym szkołę. Określona w ten sposób opłata ma niewątpliwie status niepodatkowej należności budżetowej o charakterze publicznoprawnym, o której mowa w art. 60 pkt 7 ustawy o finansach publicznych (ufp). Wynika to z korelacji przepisów tej ustawy oraz treści wspomnianego art. 107 ust. 8 Prawa oświatowego i § 76 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych (…).
Przyjęcie innych zasad poboru opłaty za pobyt w internacie czy bursie szkolnej godzi w legalność postępowania organów jst, które prowadzą wymienione placówki, oraz naraża kierowników jednostek na zarzut naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Praktyka zawierania umów cywilnoprawnych (w sytuacji gdy regulacje ufp obowiązują już od ponad 10 lat) negatywnie wpływa również na obowiązki w zakresie rozliczeń VAT.
Sądy administracyjne wielokrotnie podnosiły, że strony nie mają swobody w kształtowaniu warunków pobytu dzieci w burasach ani też w ustalaniu wysokości opłat za zakwaterowanie uczniów. Stosunek prawny między jednostką budżetową (bursą szkolną) a rodzicami (opiekunami prawnymi) powstaje w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, która na plan dalszy spycha cywilnoprawny charakter zawieranych porozumień. Omawiane opłaty nie są ceną za świadczoną usługę, ponieważ są regulowane przepisami prawa i nie są ekwiwalentne do otrzymywanych świadczeń. Należy zatem przyjąć, że w swym charakterze są zbliżone do daniny publicznej.
