Podawane w polityce rachunkowości kategorie wyceny, jakimi posługuje się jednostka, powinny być zgodne z regulacjami ustawy o rachunkowości lub przepisami szczególnymi w sprawie rachunkowości budżetowej. W świetle tych norm prawnych podstawą wyceny materiałów na dzień bilansowy powinna być cena nabycia lub – jeśli jednostka zdecydowała się na zastosowanie uproszczenia – cena zakupu, nie wyższa od ceny sprzedaży netto ustalonej na dzień bilansowy.
Właśnie taką zasadę, zgodną z art. 28 ust. 1 pkt 6 uor, wprowadziło do swoich polityk rachunkowości wiele jednostek. Nie oznacza to jednak, że mają one obowiązek sprawdzania, ile na dzień bilansowy wynosi cena sprzedaży netto zapasów materiałów. Wynika to z KSR nr 4 „Utrata wartości aktywów”. Zgodnie z pkt 6.3.12 tych wytycznych ustalenie ceny sprzedaży netto możliwej do osiągnięcia na dzień bilansowy oraz ewentualne oszacowanie utraty wartości (odpisu aktualizującego) są obowiązkowe tylko w odniesieniu do posiadanych przez jednostkę zapasów nadmiernych oraz takich, których wykorzystanie do produkcji wyrobów spowodowałoby (przy ich wycenie według ceny nabycia lub zakupu), że koszt ich wytworzenia byłby wyższy niż możliwa do uzyskania cena ich sprzedaży. Na podstawie wyjaśnień standardu można założyć (pomijając kwestię wytwarzania wyrobów, bo to rzadkie w jsfp), że jeśli jednostka nie posiada zapasów nadmiernych, to nie ma też obowiązku sprawdzania, czy cena nabycia lub zakupu, po której zostały wycenione materiały pozostające na stanie na dzień bilansowy, jest wyższa lub niższa od ich ceny sprzedaży netto.
